Zimowisko

Przyszedł czas, aby trochę szerzej opisać gdzie i jak mieszkam tej zimy. Nie znoszę suszy, ciepła i budzenia mnie. Aby przeżyć, muszę mieć odpowiednio wysoką wilgotność powietrza i niską temperaturę. Mogę wtedy zapaść w sen zimowy zwany hibernacją. Śpię wisząc głową w dół albo wciśnięty w szczelinę. Nie lubię przeciągów. Takie warunki spełniają jaskinie, sztolnie, piwnice, obiekty forteczne oraz studnie. Ja wybrałem jeden z fortów, które  tworzą pierścień dawnej twierdzy fortowej w Poznaniu. Zbudowano je w XIX wieku dla celów wojskowych, a dziś są w rozmaity sposób użytkowane. Na zimowisko wybrałem nieogrzewane korytarze, w których mam ciszę i spokój. Fortyfikacje Poznania zostały włączone do obszarów chronionych w ramach sieci Natura 2000 jako zimowiska nietoperzy.
http://ine.eko.org.pl/index_areas.php?rek=219

Mój pierwszy przyjaciel

Nietoperz z Międzyrzecza odleciał niestety, jednak zdążyliśmy porozmawiać o wielu sprawach. Dowiedziałem się od niego o życiu innych nietoperzy. Jaki on jest doświadczony i mądry! Przez kilka dni miałem obok siebie starszego kolegę, mentora i przyjaciela. Obiecał, że jeszcze się spotkamy. Ponieważ lubi latać daleko, zna nietoperze z innych krajów Europy. Dostaje także wiadomości od znajomych z innych kontynentów, bo nietoperze żyją w wielu miejscach na Ziemi. Było fajnie, ale teraz czuję się bardzo samotny. Uświadomiłem sobie, ile nas jest chociażby w MRU. Nie jestem sam na świecie i chyba będę musiał zmienić kryjówkę na taką, w której zimuje więcej nietoperzy. Może uda się nawiązać nowe znajomości.

Wieści z Międzyrzecza

Kilka dni temu poznałem innego nietoperza. Byłem tak podekscytowany tą wizytą, że dopiero dziś mogę o tym pisać. Przyleciał z daleka – z podziemi Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego czyli MRU. To największe zimowisko nietoperzy w Polsce. W ostatni weekend był u nich niezły ruch. Ponad 70 przyrodników z różnych krajów i jeszcze trochę osób „wsparcia” jak co roku liczyło, ile nietoperzy tam zimuje. Zgadnijcie, jaki był wynik? Ponad 35 tysięcy!!! To kilka tysięcy więcej niż w zeszłym roku. Dlaczego? Bo wreszcie zabezpieczono względnie porządnie wejścia do tych podziemi i nie włóczy się po nich zimą tyle osób co w latach ubiegłych, budząc nas bez przerwy. Później wyjaśnię, dlaczego budzenie nietoperzy zimą to taki problem.

Dobrze, że akcja liczenia odbywa się tylko raz w roku. Zdajemy sobie sprawę, że to dzięki tym badaniom wiadomo, gdzie my, nietoperze, zimujemy szczególnie licznie i dzięki temu miejsca te są zimą chronione, więc nie gniewamy się na przyrodników. Zwłaszcza, że oni starają się zwykle zachowywać cicho i tylko czasami nas budzą.
Poszperałem nieco po sieci i  tutaj można znaleźć nieco więcej doniesień o wynikach tego liczenia:

- http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20120116/POWIAT08/237577661

- http://www.rp.pl/artykul/320484,792788-W-Miedzyrzeckim-Rejonie-Umocnionym-zimuje-35-tysiecy-nietoperzy.html

No – w MRU akcja liczenia już zakończona. Ale w większości innych zimowisk dopiero się zbliża. Ciekawe, kiedy policzą również mnie? ;-)

Jak poznałem kim jestem?

Kiedy i jak dowiedziałem się, że jestem nietoperzem? Otóż wczesną jesienią 2011 roku nie umiałem jeszcze dobrze latać. Wieczorem wleciałem do jakiegoś budynku przez otwór. Nie potrafiłem z niego wylecieć. Wpadłem w panikę i krążyłem po pokoju a dokładniej latałem po przekątnych. Nagle weszła jakaś istota i krzyknęła: "Diabeł lata w moim pokoju!". Za chwilę wbiegło drugie, większe dwunożne stworzenie i powiedziało: "Nie bój się Jasiu. To tylko nietoperz. Nie jest groźny. Na pewno boi się bardziej od Ciebie. Musimy zgasić światło i stanąć cichutko pod ścianą a on sam wyleci przez otwarte okno". Nagle zrobiło się ciemniej i jasny otwór w ścianie stał się doskonale widoczny. Odnalazłem bez trudu drogę na wolność. Zapamiętałem słowa: "To tylko nietoperz". Więc byłem nietoperzem, ale co to jest nietoperz - tego jeszcze nie wiedziałem.

Ujawniam się

Witajcie. Nadszedł czas na ujawnienie, kim jestem. Pewnie już domyśliliście się, że jestem jakimś zwierzakiem, który prowadzi nocny tryb życia i odżywia się owadami. Jestem także ssakiem i to latającym. Przy tylu informacjach łatwo już odgadnąć, że mogę być jedynie nietoperzem. Zdjęcie pokazuje jak wyglądam z bliska. Jestem gackiem brunatnym (Plecotus auritus) co widać po długich uszach. W czasie polowania moje wielkie uszy skierowane są prosto na uciekającego owada i działają jak odbiorniki sygnałów echolokacyjnych, które odbijają się od ofiary. Kiedy odpoczywam lub zapadam w zimowy sen, składam uszy do tyłu i chowam pod skrzydła. Wtedy widoczny jest tylko prosty lancetowaty koziołek. Mam duże oczy, jasnobrązowy pyszczek i widoczne fałdy wokół nozdrzy. Przez nozdrza lub przez pyszczek wydaję sygnały echolokacyjne, dzięki którym wiem, gdzie znajduje się owad czyli pożywienie.

Nieproszony gość

Dziękuję za komentarze. Dzięki nim dowiedziałem się, że w taki sposób ludzie obchodzą swoje święto, które nazwano Nowy Rok. Ale czy muszą tak głośno??? Te hałasy i błyski były straszne. Tak bardzo się bałem. Widziałem, że tak samo jak ja bały się psy, koty, sarny i ptaki. Dla zwierząt okres przełomu roku to największy horror.  Jeden kot wprosił się bez pytania i spędził u mnie tę noc. Był wielki, czarny i cały się trząsł. Nie zauważył, że ja bałem się jego. Na szczęście już się wyprowadził, a ja się uspokoiłem i nadal mogę pisać bloga.

Niesamowity hałas

Ojejku, co się dzieje??? Wczoraj w dzień nie mogłem w ogóle spać! A i całą noc słychać było jakieś niesamowite dźwięki. Nigdy czegoś takiego nie słyszałem. Wyjrzałem na zewnątrz i całe niebo przecinały błyskawice, a przecież nie było burzy. Czy ktoś wie co się dzieje? To chyba nie koniec świata.